வழக்கமாய் சிரிக்கும்
அவ்விளஞ் சிவப்பு லில்லிகளைத்
தவறவிட்டாலும்
வரிசையாய் நடப்பட்ட
மூங்கிற் செடிகள்
தலையாட்டி
என்னை நட்பாக்கிக் கொண்டன .
அபூர்வமாய்
உடன் வந்து உடல் தழுவியது
பனிக்காற்று
குட்டிக் கிருஷ்ணன்
வேடமணிந்த
ஒரு குழந்தை
புல்லாங்குழலை என்னிடம் தந்து விட்டு
கடைவாய் ஒழுக
என் மடி சாய்ந்து உறங்க
பறக்கும் அதன் முடி கோதி
தாலேலோ பாடியது மனம்.
நாளை இதெல்லாம் வாய்க்குமோ
தெரியாது
இன்றைக்கு இது போதும் போ !
(மார்ச்அதீதத்தில் வெளியான கவிதை)
8 comments:
:)
கடந்து விடும் ஒவ்வொரு மணித்துளிகளில் வாய்த்த எதுவுமே அடுத்த நொடிகளில் வாய்ப்பதற்கு வாய்ப்பே இல்லை.
ஓவ்வொரு நொடியையும் வாழ்ந்து விடுவதே சிறந்த வாழ்வு.
//நாளை இதெல்லாம் வாய்க்குமோ
தெரியாது
இன்றைக்கு இது போதும் போ !//
அருமை.. முதலில் இன்றைய கணத்தை நிறைவா வாழ்ந்துக்குவோம் :-)
super.
இன்றைக்கு இது போதும் போ...
super final touch !
[முதல் வரவு]
குழந்தையும் தெய்வமும் கொண்டாடும் அழகு கவிதை.பத்மாசூரி!
கிருஷ்ணன் வேடமணிந்த சிறுவனின் வாயொழுகும் இசையும்,அமுதும்,கவிதையுமாகி அழகாகிறது. மிக மிக அற்புதக்கவிதை பத்மா.
நல்ல கவிதை
Post a Comment