என் சிலுவையில்
ஆணி அறையும் சத்தத்திற்கு
பறக்க ஏதுவாய்
பறவைகள் காத்திருக்கின்றன .
என் வழியும் குருதி
சொல்லாதவொன்றை
உடன் புரிந்து கொள்கிறது
காற்று
பசிக்கும் வயிற்றை நிரப்புமுன்
என் மரணம் காண
வாதையுருகின்றன மாக்கள் .
சுமந்த வடுவின்
பொருக்கு
என்றும் உதிராகாயமாகி
கொத்துகின்றன காக்கைகள் .
தந்தையே
சுமந்து, நடந்து,,காத்து, நின்று
என் கால்கள் இற்றுவிட்டன .
என்னை உடன்
சவுக்கடித்துக் கொல்,
இல்லை இச் சிலுவையையாவது
சுக்கு நூறாக்கி விடு
திங்களன்று( 2/04/2012) உயிரோசையில் வெளியானது
ஆணி அறையும் சத்தத்திற்கு
பறக்க ஏதுவாய்
பறவைகள் காத்திருக்கின்றன .
என் வழியும் குருதி
சொல்லாதவொன்றை
உடன் புரிந்து கொள்கிறது
காற்று
பசிக்கும் வயிற்றை நிரப்புமுன்
என் மரணம் காண
வாதையுருகின்றன மாக்கள் .
சுமந்த வடுவின்
பொருக்கு
என்றும் உதிராகாயமாகி
கொத்துகின்றன காக்கைகள் .
தந்தையே
சுமந்து, நடந்து,,காத்து, நின்று
என் கால்கள் இற்றுவிட்டன .
என்னை உடன்
சவுக்கடித்துக் கொல்,
இல்லை இச் சிலுவையையாவது
சுக்கு நூறாக்கி விடு
திங்களன்று( 2/04/2012) உயிரோசையில் வெளியானது
2 comments:
// சுமந்த வடுவின்
பொருக்கு
என்றும் உதிராகாயமாக
கொத்துகின்றன காக்கைகள்..//
வலி பரவுகிறது எண்ணத்தில்.
வலி பரவும் கவிதை. இருப்பினும் யுகங்கள்தோறும் இதுதானே...
வாதையுறுகிறது... என்பதுதான் சரி. உறுதல்தான் உருதல் அல்ல. தொடர்பணியோட்டம். விரைவில் தொடர்ந்து பதிவு படிக்கவருவேன்.
Post a Comment