சாத்தானும் வேதமும்

அன்றொரு நாள்
என்னிடம்
ஒரு  சாத்தான்
வேதம் ஓதிக்கொண்டிருந்தது 
அருகில் இருந்த
செடியிலிருந்து
ஒரே ஒரு துளசி கொய்து
கையில் அழுத்தமாய்
மூடி வைத்துக் கொண்டிருந்ததைக்
கண்டு
ஏளனமாய் சிரிக்கவும் செய்தது
அச்சாத்தான் .
சொல்வதற்கெல்லாம்
தலையாட்டியதைப்
பார்த்து  பரிதாபப்பட்டோ  என்னவோ
பிடியிலிருந்து விடுவித்து விட்டது

அவசர அவசரமாய்
ஆஸ்வாசப் படுத்திக் கொண்டு
உறங்கி விழித்து கண்ணாடி பார்க்கையில்
தான் தெரிந்தது.
அச்சாத்தான் போலவே
மாறியிருந்த என் முகமும்...

வழி விடுங்கள்
நானும் வேதம் ஓத புறப்பட்டு விட்டேன் .

காலோவியம்

சிறிது மூடியிருந்த 

கதவின் இடையில் 

தெரிந்த 

உன் பாதங்களுகேற்ற 

முகத்தை 

நான் மனதில் 

வரைந்து விட்டேன் .

வரைந்த அது 

சிதையப் போகிறது 

தயவு செய்து 

என் கண்படாமல் போ நீ ! 

சிலுவை

என் சிலுவையில்
ஆணி அறையும் சத்தத்திற்கு
பறக்க ஏதுவாய்
பறவைகள் காத்திருக்கின்றன .

என் வழியும் குருதி
சொல்லாதவொன்றை
உடன் புரிந்து கொள்கிறது
காற்று

பசிக்கும் வயிற்றை நிரப்புமுன்
என் மரணம் காண
வாதையுருகின்றன மாக்கள் .

சுமந்த வடுவின்
பொருக்கு
என்றும் உதிராகாயமாகி
கொத்துகின்றன காக்கைகள் .

தந்தையே
சுமந்து, நடந்து,,காத்து, நின்று 
என் கால்கள் இற்றுவிட்டன .

என்னை உடன்
சவுக்கடித்துக் கொல்,
இல்லை இச் சிலுவையையாவது
சுக்கு நூறாக்கி விடு 

திங்களன்று( 2/04/2012) உயிரோசையில் வெளியானது

தொலைந்த போன பிரப்பமர பொந்து(இன்று அதீதத்தில் வெளிவந்துள்ளது )

எங்கள் தெருமுனை பிரப்ப மரத்தில் 
மூன்று பேர் நிற்கக்கூடிய  
பொந்த்தொன்றிருந்தது.

பங்குனிக் காவடி
பார்த்து ரசிக்க
அதிலேறி ஒளிவோம் .

இரவு எலெக்ட்ரிக் காவடி
வரும் போது மட்டும்
மரம் பொக்கைவாயில் சிரிப்பது போலிருக்கும்

அகாலம் வீடு திரும்பும்
எனக்காக
காத்திருக்கும்
அம்மாவிற்குத்  துணையாய்
மென் குரலில் சிலுசிலுக்கும் .

மரத்தடி மலர் காதலுக்கெல்லாம்
ஆசிர்வாதமாய்
இலை சொரியும்.

என் மகள் அதன் நிழலில்
களிக்க போட்ட கனவெல்லாம்
கலைய
புயல் காற்றில் மயங்கி சரிந்தது
அம்மரத்தாத்தன்

இன்று பங்குனி காவடி
பார்க்கும் ஆசை
மகளுக்குமில்லை
ஏறி நிற்க
அந்தப்  பொந்துமில்லை