இரண்டு கவிதைகள்

சுள்ளி சுள்ளியாய்
சேர்ந்தமைந்த ஞாபகக்கூடு
புழங்கா வீட்டின் ஒட்டடை ஆடை
முத்தாய் மாற அரித்து வளரும் எண்ண உறுத்தல்
காலம் கெட்டித்த மரக்கல்
அரவத் தாத்தன் முழுங்கிய நாகமணி
அசையாதிருந்த யானை கர்ப்பம்
பறங்கியன் புதைத்து வைத்த திராட்சை ரசம்
பழுத்தது
பழுத்தது
சிதறியது
புரண்டது
காலம் தின்றது
காலத்தை தின்றது
நாகமணிக் கல்
ஆம்.

-------------------------------------------------------------------------------------------

 நீ எதுவேண்டுமானாலும் சொல்..
என்ன வேண்டுமானாலும் எழுது..
ஆனால் என்னைக் கண்டடைந்த
இக் கந்தர்வ குழலின் இசைக்கு
இறங்கி வரப் போவது யார்
என்ற என் கனவினை மட்டும்
கேலி செய்யாதே..
நான் அசரும் வேளையில்
ஒரு முறை அதை
வாசிக்க நீ முயல்வதும் எனக்குத் தெரியும்.
போகட்டும் போ
உன் அசல் முகம் எனக்குத் தெரியும்
என்ற கர்வத்தில் தான்
உன் அசட்டுத்தனங்களை எல்லாம்
புறம் தள்ளி போகிறேன்.
குழலிசைத்து எனையழைத்து
மேலும் அசடனாகாதே நீ!