காதல் ஒன்றே கருவாய்க் கொண்டு
கவிதை செய்தல் வேண்டாம் என
கடிந்து சொன்ன நண்ப ,
வானம் தனை வடிக்க எண்ணி ,
விண்ணதனை நோக்கின் .....
அங்கு காதல் செயும் மேகம் .
மலரை தனை பாட எண்ணி ,
சோலை தனை சேர்ந்தால் .....
அங்கு காதல் செயும் வண்டு .
இயற்கை தனை இசைக்க எண்ணி ,
சற்று வெளியதனில் விரைந்தால்.......
அங்கு காதல் செயும் அருவி .
காதலிலா இடமதனை
கண்டு நீயும் பகர்ந்தால்
களைவேன் நானும் காதல்.
அன்னையிடம் காதல்,
அழும் குழந்தையிடம் காதல்,
விண்ணிலேயும் காதல் ,எல்லா
பெண்ணிலேயும் காதல்.
வாழ்கை தரும் காதல்,
வாழ்வு முடிவும் காதல்.
கண்ணீரும் காதல்..
சிந்தும் புன்னகையும் காதல்.
பாட்டன் அவன் பாரதியும்
பாட்டுகவி தாசனும்
பகர்ந்ததுவும் காதல்,
மூழ்கி திளைத்ததுவும் காதல்.
வையகத்து பொங்குகின்ற காதல் அதனை எல்லாம்
ஏன் கரிய மையில் சேர்த்து இங்கு கவிதை ஆக்குகின்றேன்
காதல் அது போதும்
என கருதுகின்ற நாளில்
என் கண்களது மூடும்
உயிர் விண்ணதனை நாடும்,
இறையை காதலோடு சேரும் .
